De columns van oud-minister Ronald Plasterk zijn erg verhelderend en goed geschreven. Zo ook zijn column over de EU (Tel. 31/7).
Mijn negatieve meningsvorming over de EU begon rond 1992 toen ik werkte op het Canarische eiland Fuerteventura. De burgemeester van het stadje Antigua begon met een Nederlander een bedrijf met de toepasselijke naam ’Fortuna Tomates’. Tonnen subsidie vanuit Brussel werden verworven omdat Brussel had besloten bergen geld naar ’ontwikkelingsgebieden’ te sturen. Zo werd een tomatenfarm opgericht op een eiland waar nauwelijks regen valt. Maanden zo niet jaren kan het droog blijven. Er is niet één kistje tomaten geplukt en beide heren werden miljonair.
Ook verschenen er gloednieuwe asfaltwegen op het eiland, gefinancierd door de EU. Wegen die nergens naar leidden, sommige stopten bij een rotsblok op een klif. Al die jaren vond men mij een negatieve klank in de EU-euforie.
De malle verhuizingen, de enorme verspillingen, de hypocrisie rond klimaat terwijl de EU ambtenaren vrolijk rond reisden.
We kijken inmiddels in 2020 aan tegen een onverzadigbare organisatie.
D-J v B,
Vancouver/Canada |